J'aime ma mère

Ma mère est mon innocence.

L'amour maternel est comme l'eau.


Pas de goût,mais indispensable.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

สถานที่สำคัญของปารีส

La Tour Eiffel

L'idée d'une très haute tour de fer a pour origine deux ingénieurs des ateliers de Gustave Eiffel, Kœchlin et Nouguier. Ce projet remporte le concours de l'Exposition universelle, Gustave Eiffel finance le projet, en échange, son nom y est associé. Elle est construite par Gustave Eiffel de 1887 à 1889.

Gustave Eiffel, ingénieur français, né à Dijon (1832-1923), est l'un des plus grands spécialistes mondiaux de la construction métallique, il édifia une série de ponts et viaducs, notamment le viaduc de Garabit (1882).

L'inauguration de la Tour Eiffel en 1889 par le président Sadi Carnot, durera 6 mois. Tous les grands de ce monde font le voyage, de l'archiduc Charles Ferdinand d'Autriche à Thomas Edison. Puis c'est l'Exposition universelle, la tour Eiffel annonce le XXème siècle. Ayant le droit de propriété sur la tour pendant vingt ans, son constructeur fonde dès 1888 la Société de la tour Eiffel. En 1909, elle faillit être détruite... mais est sauvée par la télégraphie sans fil (T.S.F). En 1912, elle donne l'heure au monde entier, puis participe à la Défense nationale pendant la guerre, indique la force du vent, la pression atmosphérique, puis reçoit les antennes de télévision. Elle émet aujourd'hui pour notamment les six chaînes françaises.

La tour est  critiquée, traitée de "chandelier creux", ou de "squelette disgracieux" selon Guy de Maupassant. L'écrivain Joris-Karl Huysmans en parle plus vertement "On ne peut se figurer que ce grillage infundibuliforme¹  soit achevé, que ce suppositoire vulgaire et criblé de trous restera tel". Pourtant la tour Eiffel conquiert de nombreux artistes : Seurat, le Douanier Rousseau, Utrillo ; d'autres la chantent comme Mistinguett, Charles Trenet et Jacques Dutronc.

Dans l'axe des quatre points cardinaux, quatre massifs de maçonnerie de 26 m2, sur 9 à 14 mètres de profondeur, servent d'appui aux 4 pieds et à la tour de 320 mètres aujourd'hui, autrefois 300 mètres. Son poids total est de 10.000 tonnes, dont 60 de peinture. Elle est repeinte tous les sept ans, le chantier durant deux à trois ans. Elle est composée de trois couleurs dégradées, du plus clair en haut, au plus foncé. Cela permet d'accentuer la perspective et l'impression de vertige que l'on a du sol. Le sommet fuit le soleil, et par dilatation s'écarte de sa position initiale jusqu'à 10 centimètres au zénith, alors que les bourrasques ne le font bouger que de deux centimètres. La tour compte près de 4 millions de visiteurs par an.

Au 1er étage, à 57 mètres : restaurants, bar et salon de thé.
Au 2ème étage, à 115 mètres : restaurant, grill-room, bar, salon de thé et galerie inférieure vitrée.
Au 3ème étage, à 214 mètres : galerie supérieure ouverte.

En 1986, l'éclairage est transformé. Les projecteurs du Champ-de-Mars sont remplacés par des lampes au sodium placées dans les superstructures de la tour. En 1997 est installé un gigantesque panneau lumineux affichant le nombre de jours qui nous séparent de l'an 2000.

En 1912, Reichelt, "l'homme oiseau", avec ses ailes artificielles, ne plane malheureusement pas, mais fait dans le sol gelé, un trou de 35 centimètres de profondeur. Marc Gayet, ne réussit pas à ouvrir son parachute, la soie étant trop humide. D'autres anecdotes sont plus souriantes, comme celle du journaliste qui descend à bicyclette par l'escalier du 1er étage, mais il est à son arrivée triomphale, inculpé par la préfecture de police en tant que "provocateur d'attroupement". Un dirigeable en fait le tour, mais est précipité dessus. Parmi les visites tragiques, on compte deux rescapés sur les 370 suicides.

Gustave Eiffel, qui vécut jusqu'à 91 ans, avait raison de dire : "Je devrais être jaloux de la tour, elle est plus célèbre que moi".

Musée du Louvre

Le musée du Louvre est le plus grand musée de Paris par sa surface (210 000 m² dont 60 600 consacrés aux expositions^[1]) et l'un des plus importants du monde. Situé au cœur de la ville, entre la rive droite de la Seine et la rue de Rivoli, dans le I^er arrondissement, le bâtiment est un ancien palais royal, le palais du Louvre. La statue équestre de Louis XIV constitue le point de départ de l'axe historique, mais le palais n'est pas aligné sur cet axe. Le Louvre possède une longue histoire de conservation artistique et historique de la France, depuis les rois capétiens jusqu'à nos jours

Musée universaliste, le Louvre couvre une chronologie et une aire géographique larges, depuis l'Antiquité jusqu'à 1848, de l'Europe occidentale jusqu'à l'Iran, via la Grèce, l'Égypte et le Proche-Orient. Il est constitué de huit départements : Antiquités orientales, Antiquités égyptiennes, Antiquités grecques, étrusques et romaines, Arts de l'Islam, Sculptures, Objets d'art, Peintures, Arts Graphiques et présente 35 000 œuvres dans 60 600 m² de salles. Les œuvres du musée sont de nature variée : peintures, sculptures, dessins, céramiques, objets archéologiques et objets d'art entre autres. Parmi les pièces les plus célèbres du musée se trouvent le Code d'Hammurabi, la Vénus de Milo, La Joconde de Léonard de Vinci, et La Liberté guidant le peuple d'Eugène Delacroix. Le Louvre est le musée le plus visité au monde, avec 8,5 millions de visiteurs en 2010.
À Paris, plusieurs musées nationaux sont complémentaires des collections du Louvre*.

Parc de la Villette

The Parc de la Villette is a park in Paris at the outer edge of the 19th arrondissement, bordering the Boulevard Périphérique, which is a ring road around Paris, and the suburban department of Seine-Saint-Denis.

The park was designed by Bernard Tschumi, a French architect of Swiss origin, who built it from 1984 to 1987 on the site of the huge Parisian abattoirs (slaughterhouses) and the national wholesale meat market, as part of an urban redevelopment project. The slaughterhouses, built in 1867 on the instructions of Napoléon III, had been cleared away and relocated in 1974. Tschumi won a major design competition in 1982/83 for the park, and he sought the opinions of the deconstructionist philosopher Jacques Derrida in the preparation of his design proposal.

La Défense

La Défense, en région parisienne, est le premier quartier d'affaires européen par l'étendue de son parc de bureaux^[1]. Il est situé dans les Hauts-de-Seine sur les territoires de Puteaux, Courbevoie et de Nanterre dans le prolongement de l'axe historique parisien qui commence au musée du Louvre et se poursuit par l'avenue des Champs-Élysées, l'Arc de triomphe de l'Étoile, et au-delà jusqu'au pont de Neuilly et l'Arche de la Défense^[2].
La Défense est majoritairement constituée d'immeubles de grande hauteur, regroupant principalement des bureaux (environ 3 millions de m²). La Défense est cependant un quartier mixte : elle accueille 600 000 m² de logements et l'ouverture du centre commercial des Quatre-Temps en 1981 en a fait un pôle commercial majeur en région Île-de-France. En 2009, le quartier compte environ 180 000 salariés et 20 000 habitants^[3].
Le quartier s'étire à l'intérieur et à l'extérieur d'un boulevard circulaire à sens unique. Il s'étend sur 160 hectares et a été divisé en 2011 en quatre grands secteurs (Arche Nord, Arche Sud, Esplanade Nord et Esplanade Sud) qui remplacent les 12 anciens secteurs numérotés. Le quartier s'étend sur une vaste dalle piétonne de 31 hectares^[3] surélevée par rapport au sol naturel. L'espace public de la dalle, essentiellement minéral, est également composé de jardins suspendus et de bassins. Sur la dalle, une soixantaine d'œuvres d'art font de la Défense un musée en plein air.
La Défense n'est pas un centre d'affaires isolé, mais se situe dans une vaste zone de l'ouest parisien où l'activité tertiaire est particulièrement puissante^[4].
L'aménagement du quartier de la Défense a été confié par l'État en 1958 à l'établissement public pour l'aménagement de la région de la Défense (EPAD), dont le périmètre d'intervention a été réduit en 2000, puis élargi en 2010, devenant l'Établissement public d'aménagement de la Défense Seine Arche (EPADESA) afin de mettre en œuvre un projet cohérent de la Seine à la Seine, sur l'un des territoires majeurs du Grand Paris^[5]. Le périmètre d'action de cette entité créée en 2010 dépasse largement le boulevard circulaire de la Défense et s'étend désormais sur les communes de Puteaux, Courbevoie, Nanterre et La Garenne-Colombes. Depuis 2009, le quartier d'affaires est exploité par Defacto, qui entretient les espaces publics, et qui s'occupe de la promotion et de l'animation de la Défense (mission conduite jusqu'alors par l'EPAD).
La Défense est souvent présentée comme étant « aux portes de Paris », mais la Grande Arche est aussi proche des Yvelines que de la ville de Paris^[6].

Montparnasse

Montparnasse est un toponyme parisien. Il s'est appliqué depuis le XVII^e siècle à un lieu-dit de l'ancienne paroisse de Vaugirard, aujourd'hui intégrée à la ville de Paris, à la limite entre le 6^e et le 14^e arrondissement de Paris actuels. En référence au mont Parnasse, une montagne du centre de la Grèce qui selon la mythologie grecque abritait les muses, les étudiants du quartier latin de Paris auraient nommé avec humour « mont Parnasse » un amas de gravats qui formait, avant 1725, une colline artificielle sur l'actuel carrefour entre le boulevard du Montparnasse et le boulevard Raspail. Le lieu fut également appelé « mont de la Fronde » comme en témoigne la carte de Paris de Johannes Janssonius en 1657. Des personnages y sont représentés s'exerçant au lancé de pierres.

Le nom fut repris lors de la création de la rue du Montparnasse en 1773, puis a été donné au « cours du Midy », ouvert en 1700 sur le tracé du « Mont Parnasse » et donna son nom au quartier, le quartier du Montparnasse au milieu du XIX^e siècle. Depuis, on retrouve ce nom à différents toponymes, bâtiments ou œuvres de l'esprit ayant un lien avec ce lieu.

.....................................................................................................................................................



คำศัพท์ภาษาฝรั่งเศส 10 คำ

                                                                1. autoritaires           สิทธิ อำนาจ

                                                                2. mechant               ร้ายกาจ

                                                                3. echange                การแลกเปลี่ยน

                                                                4. disques                 แว่น แผ่นเสียง

                                                                5. appetit                  ความอยากกินข้าว

                                                                6. cravate                 ผ้าผูกคอ

                                                                7. prefere                 ชอบมากกว่า

 

                                                                8. porte                    ประตู

   

                                                                9. pauvres                ยากจน

                                                                10. orphelins            เด็กกำพร้า

Chiang Mai International Food Festival 2011

(Chiang Mai International Food Festival 2011)

มหกรรมอาหารนานาชาติเชียงใหม่ 2554

วันที่: 14 - 18 กรกฎาคม 2554
สถานที่: ศูนย์การค้าเซ็นทรัล พลาซา เชียงใหม่ แอร์พอร์ต จ.เชียงใหม่

มหกรรมอาหารนานาชาติเชียงใหม่ 2554 (Chiang Mai International Food Festival 2011) กรกฎาคม 2554 นี้ เตรียมขึ้นเหนือไปเที่ยวเชียงใหม่หน้าฝน เมื่อจังหวัดเชียงใหม่เตรียม พร้อมรับมือการท่องเที่ยวนอกเทศกาล ด้วยHotelsthailand.comพร้อมให้ลำแต๊ ๆ กันจนพุงกาง ณ เชียงใหม่ฮอลล์ ศูนย์การค้าเซ็นทรัล พลาซา เชียงใหม่ แอร์พอร์ต ระหว่างวันที่ 14 - 18 กรกฎาคม 2554

เที่ยวเชียงใหม่หน้าฝนจะดีไหม? กรกฎาคมนี้ ไปเที่ยวที่ไหนดี? มหกรรมอาหารนานาชาติเชียงใหม่ 2554 ถือเป็นคำตอบชั้นดีให้คำถามยอดฮิตนี้ทีเดียว ด้วยอาหารและเครื่องดื่มมากมายจากหลากหลายชาติ พาเหรดกันมาให้ลองลิ้มชิมรสกันจนพุงกาง แถมงานนี้ยังจัดในช่วงวันหยุดยาวของเดือนกรกฎาคม 2554 อีกด้วย เรียกได้ว่า ไม่มีเทศกาลท่องเที่ยวหนีฝนในเดือนกรกฎาคมที่น่าสนใจไปกว่านี้อีกแล้ว

เตรียมกระเพาะให้พร้อม! มหกรรมอาหารนานาชาติเชียงใหม่ 2554 (Chiang Mai International Food Festival 2011) เริ่มวันที่ 14 - 18 กรกฎาคม 2554 นี้ ที่เชียงใหม่ฮอลล์ ศูนย์การค้าเซ็นทรัล พลาซา เชียงใหม่ แอร์พอร์ต

อาหารจีน

อาหารจีน หมายถึงอาหารที่ประกอบขึ้นตามวัฒนธรรมของชาวจีน ซึ่งรวมทั้งจีนแผ่นดินใหญ่ ไต้หวันและ ฮ่องกง ซึ่งมีหลากหลายชนิดตามแต่ละท้องถิ่น โดยทั่วไปนิยมรับประทานอาหารจานผักและธัญพืชเป็นหลัก นอกจากในราชสำนักที่จะมีอาหารประเภทเนื้อ อาหารที่รู้จักกัน เช่น ก๋วยเตี๋ยว ติ่มซำ หูฉลาม กะเพาะปลา วัฒนธรรมการกินเป็นการกินร่วมกันโดยอุปกรณ์การกินหลัก คือตะเกียบ
อาหารจีนจะมีอุปกรณ์การทำหลักๆเพียงสี่อย่างคือ มีด เขียง กะทะก้นกลม และตะหลิว สมัยชุนชิว-จั้นกั๋ว ได้เริ่มมีการแบ่งอาหารจีนเป็น 2 ตระกูลใหญ่ คือ อาหารเมืองเหนือ และอาหารเมืองใต้ กระทั่งต้นราชวงศ์ชิง ได้มีการแบ่งอาหารเป็น 4 ตระกูลใหญ่ ได้แก่

• อาหารซันตง (鲁菜-หลู่ไช่)
• อาหารเจียงซู (苏菜-ซูไช่)
• อาหารกวางตุ้ง (粤菜-เย่ว์ไช่)
• อาหารเสฉวน (川菜-ชวนไช่)

และปัจจุบันมี 8 ตระกูลใหญ่ โดยเพิ่ม

• อาหารอันฮุย (徽菜-ฮุยไช่)
• อาหารฮกเกี้ยน (闽菜-หมิ่นไช่)
• อาหารหูหนัน (湘菜-เซียงไช่)
• อาหารเจ้อเจียง (浙菜-เจ้อไช่)

และบางแหล่งก็แบ่งเป็นกลุ่มย่อยๆตามมณฑลต่างๆ ได้อีกเช่น

• อาหารเสฉวน เป็นอาหารจีนที่ใช้เครื่องเทศและของป่ามาก เครื่องปรุงที่เป็นเอกลักษณ์คือพริกหอมหรือพริกเสฉวน เป็นอาหารรสจัดรวมทั้งรสเผ็ดร้อน ใช้เต้าซี่เป็นเครื่องปรุงมีเครื่องเทศมาก อาหารที่มีชื่อเสียงคือซุปเสฉวน
• อาหารกวางตุ้ง เป็นอาหารจีนที่เด่นด้านการใช้เทคนิคการปรุงเพื่อคงความสดใหม่ของอาหารมากที่สุดมักใช้น้ำมันหอยและผักมาก ปรุงเน้นการปรุงอาหารได้ดูสด รสชาตินุ่มนวล และมีอาหารประเภทติ่มซำที่เป็นรู้จักกันดี อาหารที่มีชื่อเสียง ได้แก่ หมูหัน เป็ดย่างและนกพิราบทอดกรอบ
• อาหารฮกเกี้ยน เป็นอาหารจีนที่เด่นด้านการใช้น้ำซุป มักใช้ข้าวหมักสีแดงสด โดยที่นำมาหมักเต้าหู้ยี้สีแดงมีน้ำซุปใสที่เก่าที่สุดและใช้เครื่องปรุงบางอย่างจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เช่นน้ำปลาและผงกะหรี่ อาหารทีมีชื่อเสียงคือพระกระโดดกำแพง
• อาหารไหหลำ อาหารส่วนใหญ่มีเต้าเจี้ยวถั่วเหลืองและถั่วดำ เป็นเอกลักษณ์พิเศษ และใช้น้ำส้มปรุงรสได้ โดยทั่วไปจะมีชนิดอาหารคล้ายอาหารจีนแบบอื่นๆ แต่จะมีรสชาติและหน้าตาที่เป็นเอกลักษณ์ เช่น ขนมไหว้พระจันทร์แบบไหหลำจะมีไส้น้อยกว่าแบบอื่น และบ๊ะจ่างแบบไหหลำก็จะเน้นข้าวเหนียวมากกว่าแบบอื่น อาหารที่มีชื่อเสียงคือ ขนมจีนไหหลำ
• อาหารปักกิ่ง เน้นการทอดที่กรอบและนิ่มนวล แต่อาหารไขมันค่อนข้างสูง ทั้งนี้เพราะภูมิอากาศที่หนาวเย็น
• อาหารซัวเถา เน้นในการตุ๋นและเคี่ยวเปื่อย รสชาติของอาหารที่เปื่อยนุ่มจนแทบละลายเมื่อถูกลิ้น
• อาหารชานตง เป็นอาหารจีนที่มีความโดดเด่นในด้านเป็นอาหารในราชสำนัก และได้รวมอาหารที่ได้รับอิทธิพลจากชาวแมนจูและชาวมองโกลเข้าไว้ด้วย เช่น เป็ดปักกิ่งและหม้อไฟมองโกเลีย
• อาหารเซี่ยงไฮ้ เป็นอาหารจีนที่ได้รับอิทธิพลอาหารตะวันตกมาก เพราะเป็นเมืองท่าเมืองเดียวของจีนในสมัยที่เริ่มติดต่อกับชาติตะวันตก อาหารที่มีชื่อเสียงเช่น เป็ดอัดแห้ง และอาหารที่ปรุงจากปูขน
• อาหารจีนแต้จิ๋ว มีลักษณะคล้ายอาหารจีนกวางตุ้ง แต่เน้นอาหารทะเลมากกว่า
• อาหารจีนแคะ หรือจีนฮากกา เป็นอาหารที่เน้นข้าว เนื้อสัตว์ ผักดองและผักตากแห้ง อาหารที่มีชื่อเสียงคือลูกชิ้นหมูแคะและผักดำต้มหมูสามชั้น



 

Kop nok kala

Roumanie

Roumanie

România (ro)

Roumanie (fr)

(Drapeau de la Roumanie)

(Armoiries de la Roumanie)

Langue officielle	Roumain[1]
Capitale	Bucarest 44° 25' N; 26° 06'E
Plus grande ville	Bucarest - 2 082 000 (2003)
Forme de l’État	République semi-présidentielle
- Président  - Premier ministre	Traian Băsescu Emil Boc
Superficie  - Totale  - Eau (%)	Classé 78e 238 391 km2 3,0 %
Population  - Totale (2011)  - Densité	Classé 49e 21 904 551[2] hab. 94 hab./km2
Indépendance  - Date	De l'Empire ottoman 9 mai 1877
Gentilé	Roumains, Roumaines
IDH (2010)	0,875 (élevé) (45e)
Monnaie	Nouveau leu roumain (lei au pluriel) (RON)
Fuseau horaire	UTC +2
Hymne national	Deşteaptă-te, române! (Éveille-toi, Roumain!)
Code ISO 3166-1	ROU, RO
Domaine internet	.ro
Indicatif téléphonique	+40



Toponymie

România, le nom du pays, est relié à Rome, ancienne capitale de l’Empire romain et à l'Empire byzantin dont le nom officiel était Ρωμανία (Romania). On sait que les Grecs jusqu'au XIX^e siècle se définissaient eux-mêmes comme Ρωμαίοι (Roméi) ou Ρωμιοί (Romii)^[3] et non Έλληνες (Hellènes, mot qui ne désignait alors que les grecs antiques) et encore moins Βυζαντινοί (Byzantins, mot inventé en 1557). En fait tous les habitants de l'Empire romain d'orient se définissaient comme Ρωμαίοι (Romées), qu'ils fussent Albanais, Arméniens, Aroumains, Grecs ou Roumains. Ce n'est que peu avant la guerre d'indépendance que les Grecs, toujours qualifiés de « Roumis » par les Turcs, vont commencer à se désigner comme Έλληνες (Hellènes), tandis que Roumains et Aroumains continuent à être désignés par l'exonyme de « Valaques ».

L'endonyme români par lequel s'identifiaient les Roumains, ne désignait pas au Moyen Âge une nationalité, mais simplement une origine et une langue communes (limba românească)^[4]. Les roumanophones s'identifiaient par leur origine géographique : moldovean (Moldave), ardelean (Transylvain), muntean (de Valachie centrale), oltean (d'Olténie), maramureşean (du Maramureş), bănăţean (du Banat) ou dobrogean (de Dobrogée). Ce sont Émile Ollivier, Élisée Reclus et Edgar Quinet, inventeurs du principe selon lequel on doit désigner un peuple par le nom qu'il se donne lui-même, qui ont imposé dans les langues étrangères le terme de « Roumains » à la place de « Valaques », « Moldo-valaques », « Moldaves », « Moldaviens », « Vlachs », « Volokhs », « Wallachiens » et autres « Romounes » devenus d'ailleurs flous et parfois péjoratifs (voir Origine des roumanophones).

Données spatiales et physiques

Site et situation

Située au sud-est de l'Europe, la Roumanie a des frontières avec (dans le sens horaire) la Bulgarie au sud, la Serbie au sud-ouest, la Hongrie à l'ouest, l'Ukraine au nord, la Moldavie au nord-est, de nouveau l'Ukraine au nord-est et ouverture sur la mer Noire à l'est.

Le bassin central transylvain est séparé de la plaine de Moldavie à l'est par les Carpates et de la plaine de Valachie au sud par les Alpes de Transylvanie.

Les Carpates

Pays limitrophes

Bulgarie, Hongrie, Serbie, Moldavie et Ukraine

Possessions maritimes

La Roumanie a 24 milles nautiques de zone contiguë et 12 mille nautiques de mer territoriale.

Frontière avec l'Ukraine

Concernant l'extrémité orientale de leur frontière commune, la Roumanie et Ukraine ont porté devant la Cour internationale de justice de La Haye un conflit qui les oppose sur cinq îles du bras danubien de Chilia et sur le partage du plateau continental autour et au sud de l'Île des Serpents, dont les 12 200 km² contestés pourraient receler 100 milliards de mètres cubes de gaz^[5]. Il s'agit de territoires occupés par l'URSS en 1948, après le Traité de Paix de Paris de 1947. Concernant le plateau continental, la Cour a rendu son arrêt le 3 février 2009, attribuant 2 500 km² à l'Ukraine, et 9 700 km² à la Roumanie^[6].

Régions traditionnelles

Couvrant une grande aire elliptique de 237 499 kilomètres carrés, la Roumanie est à la 79^e place mondiale et à la 12^e européenne par sa superficie. Située au nord-est des Balkans, elle occupe la plus grande partie du bassin inférieur du Danube et les régions montagneuses du bassin moyen du même fleuve. Le pays s'étale sur les deux versants des Carpates, qui forment la barrière naturelle entre les deux bassins du Danube.

Carte topographique de la Roumanie

Géologie et pédologie

La position de la Roumanie aux confins des boucliers pannonique, mésique et scythique détermine sa structure géologique articulée autour de l'orogénèse alpine, dont les Carpates sont un prolongement, et dont la boucle sud-est est souvent l'épicentre de séismes. À l'intérieur de cette boucle, le plateau transylvain est surélevé (altitude moyenne 220 m) par rapport aux plaines moldave et valaque. La première est vallonnée par une érosion accentuée au Messinien, alors que le niveau hydrologique de base était très bas et que les cours d'eau ont profondément entaillé le substrat. Ultérieurement, le fond de ces entailles a été en partie comblé. La seconde, comblée plus généreusement au Cénozoïque par les alluvions fluviatiles du Danube, est plus plate. Les roches les plus anciennes, d'âge hercynien, affleurent au sud-est, en Dobrogée. Au Néozoïque des sédiments récents, continentaux, voire éoliens, se sont déposés sur les alluvions fluviatiles et sur les plateaux, avant d'être remaniés par la fonte post-Würmienne. La plaine valaque est fréquemment recouverte de dépôts de lœss.

Géologie de la Roumanie et de ses voisins.

Histoire

Les historiens distinguent quatre périodes dans l'histoire de la Roumanie :

• l'Antiquité, dominée par la confrontation, puis la synthèse, entre les civilisations gète/dace et romaine, et par l'influence grecque sur le littoral ;
• l'âge pastoral parfois aussi appelé « âge obscur » (obscur pour les historiens et objet de controverses entre eux, à cause de la pénurie de sources fiables), du III^e siècle au XIII^e siècle, marqué par la christianisation, les grandes invasions et l'installation des slaves, puis des magyars, parmi les proto-roumains ; cet âge pastoral où la population romanophone, alors appelée valaque vivait dispersée en romanies populaires, correspond à l'Antiquité tardive et au haut Moyen Âge;
• la période voïvodale, du XIV^e siècle au milieu du XIX^e siècle, qui correspond en gros à l'histoire des voïvodats de Transylvanie, de Moldavie et de Valachie;
• la période moderne, qui correspond en gros à l'histoire de la principauté, puis du royaume de Roumanie, enfin de la république communiste puis libérale.

L'histoire des populations dont sont issus les Roumains est bien documentée depuis l'apparition des Thraces et des premiers Daces (Thraces du nord), conquis par l'Empire romain, dont la domination va durer six siècles au sud du Danube et 150 ans au nord d'où Rome s'est retirée au milieu du III^e siècle. Les populations latinophones du bassin danubien et des Balkans, sujettes ou bien de l'Empire romain d'Orient (au sud du Danube) ou bien des royaumes « barbares » (au nord du Danube), n'auront pas d'État à elles avant 1186, date de la fondation du Regnum Bulgarorum et Valachorum (« royaume des Bulgares et des Valaques ») par les dynasties Deleanu, Caloianu et Asen. Peuplé pour moitié de Bulgares, ce royaume situé à cheval sur les deux rives du bas-Danube ne dure que 63 ans avant d'être remplacé par des Tzarats bulgares (au sud du Danube) et par des banats roumains vassaux de la Hongrie (au nord du Danube). La fusion et l'indépendance des banats nord-danubiens donne au XIV^e siècle les principautés de Moldavie et Valachie qui, après quatre siècles d'autonomie sous l'influence ottomane, fusionnent à leur tour en 1859 pour former le Vieux Royaume de Roumanie, dont l'indépendance totale par rapport à l'Empire ottoman sera reconnue en 1878. Le Royaume de Roumanie naît officiellement en 1881.

La fin de la Première Guerre mondiale voit la la Bessarabie, la Transylvanie (hongroise depuis 1867 au sein de la monarchie austro-hongroise), la Bucovine et une partie du Banat voter leur rattachement à la Grande Roumanie qui remplace le Vieux Royaume. Au début de la Seconde Guerre mondiale la Roumanie est pro-Alliée avec son roi anglophile Charles II qui fait tirer sur les fascistes de la Garde de fer, juger et exécuter leur chef Corneliu Zelea Codreanu, et garantir les frontières du royaume par le Royaume-Uni et la France. Par la mer Noire, la Roumanie transfère l'armée et le gouvernement polonais en territoire britannique, à Alexandrie, sur la flotte du SMR sous escorte de la marine de guerre. Allié avec Staline par le Pacte germano-soviétique de 1939, Hitler considère donc la Roumanie, à juste titre, comme une puissance hostile, et l'été 1940, après l'effondrement de la France, l'oblige à céder la Bessarabie à l'URSS, la Transylvanie du nord à la Hongrie et la Dobrogée méridionale à la Bulgarie. La Roumanie ne conserve que la moitié de son territoire de 1918.

Par la suite, Hitler et la Garde de fer renversent le roi et le remplacent par le maréchal Ion Antonescu (qui sera jugé et exécuté à la fin de la guerre). Lors de l'opération Barbarossa, Antonescu engage la Roumanie aux côtés de l'Allemagne en juin 1941 pour récupérer la Bessarabie. Mais il ne se contente pas de cela : il fait occuper par l'armée roumaine la "Transnistrie" (une partie de la Podolie ukrainienne), s'y livre à des atrocités et envoie l'armée roumaine au massacre jusqu'à Stalingrad. Un Conseil national de la Résistance se forme entre les mouvements de partisans, les leaders des partis politiques démocrates interdits, et le roi Michel, qui renversent Antonescu en août 1944: la Roumanie déclare la guerre à l'Axe, engageant 550 000 soldats contre l'Allemagne.

Le 6 mars 1945, un premier coup d'État communiste soutenu par l'URSS met fin au gouvernement issu de la Résistance, et le roi Michel est contraint d'accepter au pouvoir le Parti communiste roumain puis d’abdiquer fin 1947 : la dictature communiste s'abat alors sur le pays. La République socialiste de Roumanie durera jusqu'en décembre 1989, faisant 2 millions de morts civils (chiffre officiel) en 45 ans^[19]. Après un second coup d'État, qui le 22 décembre 1989 met fin à un demi-siècle de dictature, de pénuries et d'étouffement de la société civile, le président communiste Nicolae Ceauşescu et sa femme sont condamnés à mort et exécutés suite à un procès très controversé, le jour de Noël 1989^[20].

Depuis, la Roumanie évolue dans un contexte international difficile marqué par la transition compliquée vers l'économie de marché. Dans ce contexte et sans aucun Plan Marshall, la Roumanie met 17 ans à se reconstruire suffisamment pour répondre aux conditions léonines posées par l'Union européenne pour l'intégrer, en même temps que la Bulgarie, en janvier 2007^[21][22].

Le château de Peleş, ancienne résidence des rois de Roumanie

Démographie

Évolution de la population (recensements)

• 1859 - 8 600 000   (Valachie et Moldavie sans la Bessarabie et la Bucovine)
• 1912 - 12 923 600
• 1930 - 18 052 896 (la Grande Roumanie ; 71,9 % Roumains)
• 1948 - 15 872 624 (territoire actuel de la Roumanie)
• 1956 - 17 489 450
• 1966 - 19 103 163
• 1977 - 21 559 910
• 1992 - 22 810 035
• 2002 - 21 698 181
• 2007 - 21 537 563



Évolution de la démographie entre 1961 et 2003 (chiffre de la FAO, 2005). Population en millions d'habitants.

Châteaux

Les châteaux et les places fortes.

Dracula

Il est difficile de parler de la Roumanie, sans évoquer la célèbre figure du comte Dracula popularisé par l'écrivain irlandais Bram Stoker et des dizaines d'œuvres de l'industrie cinématographique américaine. Grâce à lui, l'image de la Roumanie est associée aux mythes des vampires et de ce personnage fictif inspiré par le nom et les vies de deux princes de Valachie: Vlad II le Dragon (Vlad Dracul, membre de l'ordre du Dragon initié par Sigismond de Luxembourg) et son fils Vlad III l'Empaleur (Vlad Ţepeş). Sa légende associe également (sur des critères non-historiques) la ville médiévale de Sighişoara et le château de Bran, qui sont devenus des destinations touristiques importantes, au détriment d'autres richesses plus authentiques comme la tour de Chindia à Târgovişte, moins spectaculaire mais réellement bâtie sous le règne de Vlad Ţepeş.

Francophonie

La Roumanie fait partie de l'Organisation internationale de la francophonie. À peu près tous les Roumains ayant dépassé l'école primaire, comprenaient et parlaient le français avant 1989, en partie grâce à l'héritage latin commun aux deux langues, mais surtout à cause de la francophilie héritée de l'influence des Lumières au XVIII^e siècle, et de l'aide française à l'unité roumaine durant le XIX^e siècle. La composante révolutionnaire de l'identité roumaine doit beaucoup à l'influence française. Jusqu'en 1945, la Roumanie et la France avaient gardé des relations culturelles et politiques étroites, et partagé les mêmes orientations politiques. En 1968 encore, lors de sa visite à Bucarest en mai, Charles de Gaulle était spontanément ovationné à Bucarest, alors qu'il était conspué à Paris^[]. Pendant le régime communiste, les journaux métropolitains et de langue française (L'Humanité, Le Monde, Le Figaro, Paris Match, Combat, etc) étaient en vente libre dans le pays. La télévision et la diffusion cinématographique roumaines ont été axées sur les productions francophones. Mais après 1989, les Roumains découvrent une nouvelle France aux yeux de laquelle la Roumanie n'est plus une petite sœur des Balkans, ni une alliée, tandis que Bucarest n'est plus un petit Paris. Aux yeux de cette nouvelle France «politiquement correcte» (à la manière libéralo-petite-bourgeoise), la Roumanie paraît être une région patriarcale, suspecte de connivence avec les valeurs bannies par les sociétés triomphantes d'après 1945. Mais, en effet, la Roumanie est un pays très complexe conservant plusieurs vitesses concernant son identité idéatique. La Roumanie de nos jours est fortement moderniste et profondément traditionnaliste en même temps et dans cet espace multiculturel peuvent co-exister sans problèmes diverses mentalités traditionnelles (archaïques, folkloriques, etc) avec les opinions politiques les plus modernes, en toute liberté d'expression et dans l'esprit du respect des convictions individuelles. Depuis 1989, les produits de la presse métropolitaine et de langue française sont disparus dans les kiosques du pays. Les films francophones sont diffusés surtout sur la chaîne TV Cultural et dans les cinémas francophones du pays. Mais, somme toute, le français est en perte de vitesse face à l'anglo-américain, sauf les puissants centres francophones (Bucarest, Iaşi, etc). Malgré tout, les médias français conservent des antennes en Roumanie. Par exemple, RFI Roumanie (ancienne Radio Delta RFI), seule station de radio francophone en Roumanie, est aussi la plus importante filiale de RFI à l'étranger. Les émissions sont souvent en roumain, mais le soir et la nuit, la station diffuse des émissions en français^[50].

ประเทศโรมาเนีย

โรมาเนีย România (โรมาเนีย) ธงชาติ ตราแผ่นดิน ที่ตั้งของ ประเทศโรมาเนีย (เขียวเข้ม) ในทวีปยุโรป (เขียวอ่อนและเทาเข้ม) ในสหภาพยุโรป (เขียวอ่อน) โรมาเนีย (แต่ก่อนเขียนว่า Rumania หรือ Roumania, โรมาเนีย: România, อังกฤษ: Romania, IPA: [ro.mɨˈni.a]) เป็นประเทศในทวีปยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ มีอาณาเขตทิศตะวันออกเฉียงเหนือจดประเทศยูเครนและประเทศมอลโดวา ทิศตะวันตกจดประเทศฮังการีและประเทศเซอร์เบีย ทิศใต้จดประเทศบัลแกเรีย โรมาเนียมีชายฝั่งบนทะเลดำด้วย ประวัติศาสตร์ ในอดีต ดินแดนที่เรียกว่า ประเทศโรมาเนียในปัจจุบัน อยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิออตโตมัน ต่อมา ได้ประกาศเอกราช โดยได้สถาปนาเป็นประเทศในปี 2421ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 โรมาเนียถูกกองทัพเยอรมนีเข้ายึดครอง แต่กองทัพโซเวียตได้ปลดปล่อยและมีอำนาจเหนือโรมาเนียแทนเมื่อสิ้นสุดสงคราม มีการโค่นล้มระบอบกษัตริย์และเปลี่ยนแปลงการปกครองไปสู่ระบอบเผด็จการคอมมิวนิสต์ ในปี 2490 ในเดือนธันวาคม 2532 ประชาชนได้ก่อการปฏิวัติล้มล้างการปกครองระบอบคอมมิวนิสต์ไปสู่การปกครองระบอบประชาธิปไตย และประกาศใช้กฎหมายรัฐธรรมนูญ ฉบับปี 2534 เป็นกฎหมายสูงสุดในการปกครองประเทศ โดยกำหนดแนวนโยบายแห่งรัฐใหม่เป็นรัฐประชาธิปไตยและสวัสดิการสังคม (Democratic and Social State) มีประธานาธิบดีที่มาจากการเลือกตั้งโดยประชาชนเป็นประมุข ภายหลังจากการปกครองแบบระบบคอมมิวนิสต์ของโรมาเนียถูกล้มล้างโดยการปฏิวัติ การเมือง การปกครองส่วนท้องถิ่น โรมาเนียแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 40 จังหวัด (judet หรือ County ในภาษาอังกฤษ) กับ 1 เมืองหลวง (municipui หรือ municipalityในภาษาอังกฤษ) และเขตการเกษตร ซึ่งอยู่รอบชานเมืองหลวง ชื่อว่า Ilfov หรือ Agricultural Sector มี 260 เมือง ซึ่งมี 57 เทศบาลเมือง การจัดการปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นไปตามหลักแห่งการปกครองตนเอง และการกระจายอำนาจการบริการสาธารณะ (Public Services) สถานการณ์การเมืองของโรมาเนีย เดิมรัฐบาลโรมาเนียเป็นรัฐบาลผสมระหว่างพรรค National Liberal Party (NLP) พรรค Democratic Party (DP) และพรรค Hungarian Democratic Union of Romania (HDUR) อย่างไรก็ดี ในระยะหลัง 2 พรรคใหญ่ คือ พรรค NLP (ของนายกรัฐมนตรี Popescu-Tariceanu) และพรรค DP (ของประธานาธิบดี Basescu) เริ่มไม่ลงรอยกัน อันมีสาเหตุมาจากการที่ประธานาธิบดี Basescu ประกาศจะลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นนายกรัฐมนตรีในการเลือกตั้งทั่วไปในปี 2551 การประกาศตนเป็นคู่แข่งดังกล่าว ทำให้ประธานาธิบดี Basescu และนายกรัฐมนตรี Popescu-Tariceanu เริ่มมีความขัดแย้งมากขึ้น รัฐบาลชุดปัจจุบันของนายกรัฐมนตรี Popescu-Tariceanu มุ่งให้ความสำคัญกับเรื่องต่างๆ ดังนี้ การเข้าเป็นสมาชิกสหภาพยุโรปของโรมาเนีย การแก้ไขปัญหาการฉ้อราษฎร์บังหลวง การปฏิรูประบบศาลให้มีอิสระอย่างแท้จริง การเพิ่มสิทธิเสรีภาพแก่สื่อมวลชน การเสริมสร้างบรรยากาศ การแข่งขันทางเศรษฐกิจอย่างสมบูรณ์ การพัฒนาความสัมพันธ์ทวิภาคีและพหุภาคี การส่งเสริมความสัมพันธ์กับประเทศสมาชิกสหภาพยุโรป และสหรัฐอเมริกา การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับประเทศเพื่อนบ้าน โดยเฉพาะการแก้ปัญหาข้อขัดแย้งด้านพรมแดนกับยูเครน รวมทั้งการส่งเสริมความสัมพันธ์กับมอลโดวา เมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2550 นาย Mihai Razvan Ungureanu รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ ซึ่งเป็นผู้ใกล้ชิดนาย Basescu ประธานาธิบดี ได้ลาออกจากตำแหน่ง เนื่องจากมิได้รายงานให้นาย Popescu-Tariceanu นายกรัฐมนตรี ทราบถึงกรณีคนงานชาวโรมาเนีย 2 รายถูกจับกุม เนื่องจากถ่ายภาพในฐานทัพของสหรัฐฯ ในอิรักโดยมิได้รับอนุญาต ซึ่งสื่อต่างประเทศวิเคราะห์ว่า การลาออกของ นาย Ungureanu เป็นการตอกย้ำความไม่ลงรอยกันระหว่างประธานาธิบดี Basescu กับนายกรัฐมนตรี Popescu Tariceanu และเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่โรมาเนียเข้าเป็นสมาชิกสหภาพยุโรป รัฐบาลโรมาเนียก็ประสบวิกฤตการณ์ทางการเมือง โดยนายกรัฐมนตรีกล่าวหาประธานาธิบดีว่ามีส่วนได้ส่วนเสียในโครงการสร้างสาธารณูปโภค นอกจากนี้การลาออกของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ และการที่ประธานาธิบดีกล่าวหานายกรัฐมนตรีว่าโกหกในเรื่องการผลักดัน การลาออกของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ ได้ส่งผลกระทบต่อเสถียรภาพของรัฐบาล ทำให้คาดการณ์ว่า หากรัฐบาลสามารถคงอยู่ต่อไป ก็จะเป็นรัฐบาลไร้เสถียรภาพ หรือหากมีความขัดแย้งอย่างต่อเนื่อง ก็อาจจะนำไปสู่การเลือกตั้งทั่วไปเร็วขึ้นกว่ากำหนด การที่หัวหน้าพรรคใหญ่ที่ทรงอิทธิพล 2 พรรค ได้แก่ พรรค PNL ของนายกรัฐมนตรี Popescu Tariceanu และพรรค PD ของประธานาธิบดี Basescu มีความขัดแย้งกันเช่นนี้ นำไปสู่การที่นายกรัฐมนตรี Popescu Tariceanu ประกาศปรับคณะรัฐมนตรีใหม่เมื่อวันที่ 1 เมษายน 2550 โดยการถอดพรรค PD ออกจากพรรคร่วมรัฐบาล ทำให้มีการเปลี่ยนตัวรัฐมนตรีซึ่งมาจากพรรค PD ออก 8 ตำแหน่ง ส่งผลให้พรรคร่วมรัฐบาลใหม่ประกอบด้วยพรรค PNL และพรรค Democratic Union of Hungarians in Romania (UDMR) แทน โดยคณะรัฐมนตรีชุดใหม่ได้รับการรับรองจากรัฐสภาโรมาเนียแล้วเมื่อ วันที่ 3 เมษายน 2550 การเปลี่ยนแปลงคณะรัฐมนตรีชุดนี้มีความสำคัญยิ่ง เนื่องจากเป็นการเปลี่ยนตัวรัฐมนตรีกระทรวงสำคัญ เช่น กระทรวงกลาโหม กระทรวงการต่างประเทศ กระทรวงการรวมตัวของยุโรป กระทรวงมหาดไทย และกระทรวงคมนาคม เป็นต้น ซึ่งจะส่งผลให้มีการเปลี่ยนแปลงนโยบายที่สำคัญของ โรมาเนีย และแม้ว่ารัฐบาลชุดใหม่จะเป็นรัฐบาลเสียงข้างน้อย (ร้อยละ 26) แต่ก็ได้รับการรับรองจากรัฐสภาซึ่งสมาชิกส่วนใหญ่มาจากพรรค PNL คู่ปรับ เนื่องจากสมาชิกรัฐสภาส่วนใหญ่ยังไม่ต้องการให้มีการเลือกตั้งทั่วไปเกิดขึ้น (ตามรัฐธรรมนูญโรมาเนีย หากรัฐสภาปฏิเสธที่จะให้การรับรองรายชื่อคณะรัฐมนตรี 2 ครั้ง ประธานาธิบดีสามารถยุบสภาได้) ความตึงเครียดทางความขัดแย้งระหว่างประธานาธิบดีและนายกรัฐมนตรีที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตลอดจนการถอดพรรค PD ออกจากพรรคร่วมรัฐบาล ส่งผลให้เมื่อวันที่ 19 เมษายน 2550 รัฐสภาโรมาเนียได้มีมติถอดถอนประธานาธิบดี Basescu ด้วยคะแนนเสียง 322 ต่อ 108 ด้วย 19 ข้อหา อาทิ ประธานาธิบดี Basescu พยายามเข้าครอบงำหน่วยงานรัฐ ซึ่งรวมถึงหน่วยงานด้านความมั่นคง และวิพากษ์วิจารณ์ศาล ซึ่งมีผลให้ประธานาธิบดี Basescu ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้จนกว่าจะมีการลงประชามติว่าประชาชนเห็นชอบกับการถอดถอนดังกล่าวหรือไม่เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 2550 ซึ่งปรากฏว่า มีผู้มาใช้สิทธิลงประชามติประมาณ 5.8 ล้านคน (หรือประมาณร้อยละ 44 ของจำนวนผู้มีสิทธิออกเสียงทั้งหมด) และปรากฏว่า มีผู้ลงมติสนับสนุนประธานาธิบดี (คัดค้านมติของรัฐสภา) ถึงประมาณร้อยละ 75 และมีผู้ลงมติไม่สนับสนุนประธานาธิบดีประมาณร้อยละ 25 ซึ่งผลการลงประชามติในครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงชัยชนะของประธานาธิบดี Basescu ที่มีต่อรัฐสภาและรัฐบาล และแสดงให้เห็นถึงความนิยมของประชาชนที่มีต่อประธานาธิบดี Basescu พร้อมกันนี้ นาย Jose Manuel Barosso ประธานคณะกรรมาธิการยุโรปได้กล่าวแสดงความหวังว่า ผลการลงประชามติดังกล่าว จะมีส่วนสนับสนุนให้โรมาเนียดำเนินการปฏิรูปสังคมในด้านต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ด้านการยุติธรรม ต่อไป การแบ่งเขตการปกครอง ประเทศโรมาเนียแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 41 เทศมณฑล (counties) กับ 1 เทศบาลนคร (municipality) ได้แก่ เคาน์ตี เมืองหลวง อาลบา อาลบายูเลีย อาราด อาราด อาร์เกช ปีเตชต์ บาเคา บาเคา บีฮอร์ ออราดยา บีสตรีตซา-นะเซาด์ บิสตรีตซา โบโตชานี โบโตชานี บราโชฟ บราโชฟ บราอีลา บราอีลา บูเซา บูเซา คารัช-เซเวรีน เรชีตซา คะละราชี คะละราชี คลูช คลูช-นาโปกา โคนสตันต์ซา โคนสตันต์ซา โควาสนา สฟินตูเกออร์เก ดิมโบวีตซา ติร์โกวีชเต โดลช์ คราโยวา กาลัตซี กาลัตซี โกร์ช ติร์กูชิว จูร์จู จูร์จู ฮาร์กีตา เมียร์คูเรียชุค ฮูเนดวารา เดวา ยาโลมีตซา สโลบอเซีย ยาช ยาช อีลโฟฟ บูคาเรสต์ (บูคูเรชต์) มารามูเรช บายามาเร เมเฮดินต์ซี โดรเบตา-ตูร์นูเซเวรีน มูเรช ติร์กูมูเรช เนอามส์ เพียตราเนอามส์ โอลต์ สลาตีนา พราโฮวา พลอเยชต์ ซาตูมาเร ซาตูมาเร ซะลัช ซาเลา ซีบิว ซีบิว ซูเชียวา ซูเชียวา เตเลออร์มัน อะเล็กซานเดรีย ตีมีช ตีมีชวารา ตูลเชีย ตูลเชีย วาสลุย วาสลุย วิลเชีย ริมนีคูวิลเชีย วรันเชีย โฟคชานี บูคาเรสต์ (บูคูเรชต์) (เทศบาลนครบูคาเรสต์) ภูมิศาสตร์ โรมาเนียเป็นประเทศที่ใหญ่ที่สุดใน ยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ มีเทือกเขาทรานซิลเวเนียแอลป์อยู่ทางตอนกลางของประเทศ และมีเทือกเขาคาร์เปเธียนอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศ มีที่ราบทางตอนใต้ของเทือกเขาทรานซิลเวเนียแอลป์เป็นที่ทางการเกษตรเรียกว่า วอลลาเชีย โรมาเนียจัดเป็นประเทศที่ยังมีความหลากหลายทางธรรมชาติอยู่มาก โดยทางเมืองแถบทรานซิลเวเนียแอลป์ยังมีสัตว์ป่า เช่น หมีสีน้ำตาล หมาป่าสีเทา แมวป่าบางชนิด และละมั่งอยู่ในปริมาณที่เยอะมากกว่าประเทศอื่นๆในแถบยุโรป ซึ่งลดจำนวนลงเรื่อยๆ เศรษฐกิจ โรมาเนียประสบปัญหาเศรษฐกิจถดถอยกว่า 3 ปี ก่อนที่จะสามารถฟื้นตัวขึ้นได้ในปี 2543 จากความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นของตลาดสหภาพยุโรป ทั้งนี้ ในช่วงที่ผ่านมา โรมาเนียประสบปัญหาหลัก 4 ประการ คือ (1) การปฏิรูปโครงสร้างเศรษฐกิจ ปัญหาหนี้สินทั้งของภาครัฐและเอกชน (2) ปัญหาค่าเงินเลตกต่ำ (3) ปัญหาอัตราเงินเฟ้อที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และ (4) ปัญหาระบบธนาคาร ซึ่งรัฐบาลโรมาเนียได้พยายามดำเนินมาตรการจำเป็นต่างๆ เพื่อปฏิรูปเศรษฐกิจของประเทศ และระบบราชการ รวมทั้งแก้ปัญหาการขาดความชัดเจนด้านกฎหมาย ปัญหาด้านศุลกากร และปัญหาคอรัปชั่น ซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการระดมทุนจากต่างประเทศ ในปี 2545 เศรษฐกิจของโรมาเนียเริ่มมีสภาวะดีขึ้น โดยภาคธุรกิจที่ได้รับการส่งเสริมให้ได้รับการพัฒนาได้แก่ อุตสาหกรรมก่อสร้าง การสร้างทางรถไฟและท่าเรือ และโครงการด้านการพลังงาน โดยได้รับการสนับสนุนจากสถาบันการเงินระหว่างประเทศ และสหภาพยุโรป นอกจากนี้ ยังมีภาคธุรกิจอื่นๆ ที่มีแนวโน้มในศักยภาพ อาทิ เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร อุตสาหกรรมรถยนต์ เครื่องจักรกล เคมีภัณฑ์และเวชภัณฑ์ ประกันภัย การท่องเที่ยว เฟอร์นิเจอร์ เสื้อผ้าและสิ่งทอ อุตสาหกรรมอาหาร ในการปฏิรูประบบโครงสร้าง รัฐบาลมีโครงการจำหน่ายรัฐวิสาหกิจขนาดใหญ่ อาทิ ธนาคาร Banca Coerciala Romana (BCR) ซึ่งเป็นธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ และบริษัทน้ำมันแห่งชาติ PETROM และยังมีโครงการแปรรูปรัฐวิสาหกิจด้านพลังงาน เหมืองแร่ และอาวุธ รัฐบาลโรมาเนียจึงต้องกู้ยืมเงินจากสถาบันการเงินต่างๆ มาชำระหนี้สิน โดยเมื่อเดือนกรกฎาคม 2547 กองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) ได้อนุมัติเงินกู้ระยะ 2 ปี จำนวน 367 ล้านดอลลาร์สหรัฐให้แก่โรมาเนีย โรมาเนียได้ดำเนินการปฏิรูประบบเศรษฐกิจ เพื่อให้พร้อมในการเข้าเป็นสมาชิกสหภาพยุโรป ซึ่งจะทำให้โรมาเนียได้รับเงินช่วยเหลือทางการเกษตรหลายร้อยล้านยูโร ความช่วยเหลือในการพัฒนาระบบขนส่งและสาธารณูปโภค รวมทั้ง เงินลงทุนจากประเทศสมาชิกสหภาพยุโรป เนื่องจากค่างจ้างแรงงานและค่าใช้จ่ายซึ่งถูกกว่าประเทศอื่นๆ ในยุโรป ประชากร ประชากร 22.3 ล้านคน (กรกฎาคม 2549) ประกอบด้วย โรมาเนีย (ร้อยละ 89.5) ฮังการี (ร้อยละ 6.6) โรมา (ร้อยละ 2.5) เยอรมัน (ร้อยละ 0.3) ยูเครน (ร้อยละ 0.3)